Over de 3 gebouwen heen zijn er 12 appartementen waarvan er momenteel 2 leegstaan. Het algemeen gevoel bij de bewoners is een gevoel van neerslachtigheid en verdriet. Niemand van hen geeft aan te willen verhuizen.

Dit omwille van verschillende redenen:

• ze wonen graag in hun appartementje in de wouwerstraat. Ze wonen er ook al lang. De bewoners die wij gesproken hebben, woonden er allemaal meer dan 10 jaar
• ze zijn angstig omwille van het feit dat ze niet weten waar en wanneer ze moeten verhuizen
• de extra kosten die aan een verhuis verbonden zijn zoals verhuiswagen... Velen onder hen zijn op leeftijd en/of niet goed te been en hebben vaak weinig tot geen sociaal vangnet om hen hierbij te ondersteunen
• onduidelijkheid/ onbegrip over: waarom moeten zij weg en mogen er dan anderen in hun plek in komen wonen.

Op de plaque aan het gebouw staat dat het is ingehuldigd als 'ouderlingentehuis' in 1957. Je kan zien dat het een gebouw is met een bepaalde leeftijd. Het is niet super modern. Dat gezegd zijnde, moeten we zeggen dat de algemene staat van het gebouw nu ook niet zeer slecht was. De staat lijkt ons heel vergelijkbaar met andere sociale woningen uit dezelfde bouwperiode. In de gemeenschappelijke delen is het netjes. Er bladert geen verf van de muren, geen grote barsten in muren, plafonds... De vloer zijn typische tegeltjes uit die tijd, de trap naar het eerste verdiep is uit marmer, brede treden, lage opstap per trede, stevige leuning... Het appartement was naar ons aanvoelen klein maar goed onderhouden. Ook hier zie je dat het een gebouw van een zekere leeftijd is maar de muren en deurstijlen waren netjes geverfd. Enkel bij de douchecel hadden we zelf bedenkingen. De doouchecel zit 'opgepropt' in het midden van de lay-out van het gebouw. Er is weinig ventilatie voorzien (1 roostertje). Bij gebrekkig onderhoud van deze rooster, lijkt schimmelvorming snel te zullen ontstaan. De appartementen op het gelijkvloers hebben toegang tot een gemeenschappelijke tuin. De appartementen op het eerste verdiep hebben een terrasje.

conclusie

Persoonlijk moeten we zeggen dat we de staat van het gebouw erger ingeschat hadden op voorhand dan de realiteit was. Ja het is een oud gebouw, ja er is een verschil met bv de appartementen in de Lelielaan, ja er zouden enkele dingen kunnen aangepakt worden (bv. douchecel) maar het is niet zo erg, lijkt ons, dat het onbewoonbaar is. Wat ons vooral erg bijgebleven is, is het feit dat alle mensen die wij gesproken hebben tevreden zijn met hun woonst. Nee het is niet mega groot maar het zijn allemaal mensen alleen en het is groter dan een kamer in een WZC, ze hebben alles wat ze nodig hebben (keuken, badkamer, zelfs buiten ruimte) en desondanks alles hebben ze toch ook een beetje elkaar en de buurt. Op de tijd dat wij daar waren en buiten stonden zijn verschillende buren gepasseerd die wuifden naar de mensen waar wij met stonden te praten. De sociale cohesie tussen de buren en deze bewoners zit goed. Ze praten tegen elkaar, worden door hen soms 'geholpen' door een brood mee te brengen. De kinderen van de buren zijn als het ware geadopteerde kleinkinderen voor sommigen van de bewoners...

De mensen die daar nu wonen, wonen daar graag. Allen die wij bevraagd hebben wat ze zelf zouden willen, allen geven aan daar te willen blijven wonen.

Tot slot als voorbeeld willen wij nog vertellen over Annie (schuilnaam). Annie is 91 jaar, woont al 18 jaar in de wouwerstraat. Desondanks haar leeftijd is Annie alert, spraakzaam, goed bij zinnen en best nog zelfstandig (ze had ni veel tijd want ze moest haar petatten gaan schellen) We vermoeden dat Annie 1 van de mensen is waarvoor men denkt aan de optie naar het WZC (gezien haar leeftijd). Je kon duidelijk zien aan Annie dat de brief die zij had ontvangen een grote indruk had nagelaten op haar. Ze sprak tegen ons met de tranen in haar ogen en de zakdoek in aanslag.

Maria zei: ' als ze zeggen dat ik hier weg moet en naar het home moet, dan ga ik naar 't Scheld in de plaats. (Maria heeft nooit zwemles gehad)

Het is jammer dat men die mensen al een boodschap geeft die leidt tot stress, onrust... én dit terwijl men eigenlijk geen oplossing klaar heeft. Al die mensen zitten nu met de schrik om hun hart dat ze daar moeten weggaan terwijl ze eigenlijk nog geen aangetekend schrijven hebben ontvangen met hun opzeg in en heel het gebeuren misschien niet doorgaat op de manier dat men het nu heeft aangekondigd.

Het is onze mening dat dit aangetekend schrijven er ook niet mag komen tenzij er een standvastige en langdurige oplossing is voor alle bewoners, een oplossing waar ook zij achterstaan en tevreden met zijn. Niet een oplossing die hen opgedrongen is van hoger hand en in dat kader stellen wij ons toch enkele bedenkingen bij de aan hen aangereikte oplossingen.